Respekti për njeriun, mungesa e madhe e emergjencës Covid-iane!
Një temë , të cilën nuk e shoh shumë në modë, shartohet në enigmën e brendshme të kombinimit shëndet-liri. Tema e respektit. Sipas mendimit tim, respekti për njeriun si njeri në tërësinë e tij është një parakusht pa të cilin çdo debat shtrembërohet thellë. Dhe respekti është mungesa e madhe e kësaj emergjence.
Unë nuk jam duke iu referuar rasteve individuale, por sigurisht shqetësohem sepse nuk jam në gjendje të dëshmoj shembuj të humanizmit, heroizma të çdo lloji, solidaritet dhe guxim. Po i referohem një respekti të sistemit, si të thuash që është vënë në dyshim. Ne kemi parë dhe vazhdojmë të shohim politikanë dhe mjekë e shkencëtarë, duke iu drejtuar njerëzve sikur të ishte një gjë e zakonshme kjo kohë e frikshme pandemie.
Komunikimet rituale, dispozitat dramatike për shumë, fjalitë shkencore shpesh kontradiktore dhe sigurisht të paraqitura në një mënyrë të hutuar, ofrohen pa ndonjë përpjekje të dukshme të ndjeshmërisë njerëzore, sikur të ishte fjala për dhënien e udhëzimeve për makineritë.
Covid-19 lulëzoi, dukshëm kërcënues dhe mundimplotë, duke na bërë të njohim me sjellje dhe fraza nganjëherë të papranueshme, me armiq më të rrezikshëm sesa vet virusi, pikërisht anëtarët e komunitetit tonë. Ka dy mundësi: ose ata nuk ndiejnë asnjë komunitet, ose u mungon plotësisht ndjeshmëria dhe dhembshuria njerëzore. Mund të ketë justifikime të tipit: në kohëra kaq të vështira nuk ka hapësira për gjëra të këndshme. Dhe këtu bëhet një gabim i madh, human por edhe strategjik. Ndarja njerëzore, afërsia, solidariteti, ndjenja e të qenurit në çdo rast në një rrugë të përbashkët. Realisht rrugët janë ndarë para kohe. Kush të shpëtojë, të shpëtojë.
Shenim: Ky eshte nje reflektim filozofiko-praktik qe nese nuk kuptohet dot nga kushdo, duhet rilexuar.
Isidori
